Peter Geerlings

Dat is de dood. In 2000 overleed mijn vader, ik dacht niet dat ik ooit meer in mijn leven zo verdrietig zou worden en tot op de dag van vandaag is dat gelukkig ook niet voorgekomen. Toch heb ik vandaag met betraande ogen ons eigen katertje in de tuin begraven. Het verdriet is niet te vergelijken met dat van jaren terug. Echter, Flipje maakte deel uit van ons gezin. Nu zijn er vele lege plekken in ons huis. Wederom een verschrikkelijke aanvaring met de onherroepelijkheid van de dood. Want, die plekjes, daar op de bank, op het fauteuil, naast het aquarium, op het bed en al die andere plekjes, daar gaat hij nooit meer liggen. Ondanks dat ik de klappen van het leven helaas heel goed ken, dood is echt heel dood, hoop ik nog steeds dat Flipje gewoon binnen komt lopen door het, twee weken geleden terug pas aangebrachte, kattenluikje. Mijn vader kwam ook niet zo maar weer aanlopen, nog al die anderen. En ook Flippie zal dat niet doen. Gisterenavond is hij vlak bij ons huis doodgerede